για 'σένα...

Νύχτες στοργικές
σαν κι'αυτές
που πενθώ για σένα
Βλέμμα κρεμασμένο στο φεγγάρι
Αδιάκοπα
Αδιανόητα
Αδιάλλακτα
Άδειο
Άψυχο
στην φευγαλέα ιδέα πως θα συναντήσω το δικό σου
ίσως
να αιμμοργεί πάντα το ίδιο χρώμα της ίριδας
και να γραφει εκείνη τη δειλή γραμμή, τη σπασμένη
πιο ψηλά από τη γη
Κι ο φόβος μην κοιτάξεις στο στιγμιαίο ανοιγόκλεισμα των ματιών
κι είμαι εγώ έξω από το χρόνο
με παραλύει
Παγωμένη σιωπή
Χωρίς πρωινό
Νύχτα πυχτή μ' ένα Ο στο βάθος, στην απόκρημνη χαράδρα
καρφωμένη από ψηλά
σα ζαλισμένο εκκρεμές
μια αύρα νοσταλγική
και μια μυρωδιά παράξενη
που όμως δε θυμίζει πια τίποτα γνωστό
δεν τολμώ να το πω
κοντοστέκεσαι
ξένος
ξαφνικά
φωνάζω χωρίς φωνή
Ανασαίνοντας χωρίς ήχο
χωρίς αέρα

Κι η ηλεκτρική σκόνη δίνει τη θέση της
παραδομένη
σε ένα φως χλωμό κι ανύμπορο
Οι γυναίκες θα απλώσουν κραγιόν πανω στις χαρακιές μιας ξεχασμένης απόδρασης
Μια υποψία λήθης πάνω από τα μάτια
Μέσα σ'αυτή την πόλη της σπειροειδούς υποταγής

Ανασαίνουμε χωρίς ήχο

όλο πιο ικετευτικά

στη μοναξιά του Εμείς
στη συντροφιά του Εγώ

                                                     ...εγώ