Democracia real ya!

χάρτινο το φεγγαράκι

Συνηθισμένο βράδυ παρασκευής/ ανεβαίνω στο ποδήλατο γύρω στις 9.15 για να γυρίσω από το πανεπιστήμιο/βρέχει μετά από πολλές μέρες ζέστης/τα χέρια μου κρυώνουν πολύ/κόσμος παντού,/κολλάω συνέχεια/ένα τραμ σταματημένο και ΄γυρω ατυνομία/κοντοστέκομαι/μια γυναίκα από την Ασία μου λέει πως χτύπησε έναν κύριο/με επάθεια, σα να μην είχε με τι ασχοληθεί και ξαφνικά η βραδιά της προμηνύεται υπερβολικά γεμάτη/ ίσως να μην το αντέξει/είναι νεκρός/βλέπω το άσπρο σεντόνι στην άσφαλτο/η ιδέα πως στα 20 μέτρα κάποιος ξεψύχησε με κάνει να κλάψω/θα μπορούσα να ήμουν εγώ/ποιός ήταν?/πώς τον έλεγαν?/ποιος τον περιμένει σπίτι σήμερα το βράδυ?/ερωτήσεις μου έρχονται στο μυαλό χωρίς να σταματούν

Ε - ε - .... Ω - ω .....

Είσαι σαν ηχώ
ηχώ
ώ
ώ
ό
ό
.
.
.
Επαναλαμβάνεσαι
-εσαι
-σαι
-σαι
σε
σε
.
.
.

.

me dejaras dormir al almanecer....

......entre tus piernas

για 'σένα...

Νύχτες στοργικές
σαν κι'αυτές
που πενθώ για σένα
Βλέμμα κρεμασμένο στο φεγγάρι
Αδιάκοπα
Αδιανόητα
Αδιάλλακτα
Άδειο
Άψυχο
στην φευγαλέα ιδέα πως θα συναντήσω το δικό σου
ίσως
να αιμμοργεί πάντα το ίδιο χρώμα της ίριδας
και να γραφει εκείνη τη δειλή γραμμή, τη σπασμένη
πιο ψηλά από τη γη
Κι ο φόβος μην κοιτάξεις στο στιγμιαίο ανοιγόκλεισμα των ματιών
κι είμαι εγώ έξω από το χρόνο
με παραλύει
Παγωμένη σιωπή
Χωρίς πρωινό
Νύχτα πυχτή μ' ένα Ο στο βάθος, στην απόκρημνη χαράδρα
καρφωμένη από ψηλά
σα ζαλισμένο εκκρεμές
μια αύρα νοσταλγική
και μια μυρωδιά παράξενη
που όμως δε θυμίζει πια τίποτα γνωστό
δεν τολμώ να το πω
κοντοστέκεσαι
ξένος
ξαφνικά
φωνάζω χωρίς φωνή
Ανασαίνοντας χωρίς ήχο
χωρίς αέρα

Κι η ηλεκτρική σκόνη δίνει τη θέση της
παραδομένη
σε ένα φως χλωμό κι ανύμπορο
Οι γυναίκες θα απλώσουν κραγιόν πανω στις χαρακιές μιας ξεχασμένης απόδρασης
Μια υποψία λήθης πάνω από τα μάτια
Μέσα σ'αυτή την πόλη της σπειροειδούς υποταγής

Ανασαίνουμε χωρίς ήχο

όλο πιο ικετευτικά

στη μοναξιά του Εμείς
στη συντροφιά του Εγώ

                                                     ...εγώ

Ζωή ποδήλατο

Γνώρισα τη Λόλα πριν ενάμιση χρόνο. Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά αλλα γρήγορα ήρθαμε πολύ κοντά. Το όνομά της ωφείλεται στο ότι ήταν ροδαλή και άγρια, εκκρηκτική, και ίσως καμιά φορά επιθετική. Σχεδόν αμέσως άρχισε να περνάει τις νύχτες στο σπίτι- είναι επικίνδυνο να μένει τα βράδια έξω- και τελικά βολεύτηκε σε ένα χώρο δίπλα στην είσοδο.

Οι γονείς μου δεν την ήθελαν από την αρχή. Το να είμαι μαζί της τους φαίνεται επικίνδυνο. Και όχι απαραίτητο. Λένε πως μπορώ να την αντικαταστήσω με κάποιον ψηλότερο και πιο σωματώδη. Που θα με ξεκουράζει και θα είμαι πιο ασφαλής μαζί του. Έτσι λένε. Τους δικούς της δεν τους έχω γνωρίσει. Έχει μερικές αδερφές, μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, μια τη βλέπω συχνά σε ένα στενό εδώ παραπάνω...

Η σχέση μας είναι έντονη. Κάθε μέρα η μια πάνω στην άλλη. Αλλά μας αρέσει.
Της αγοράζω και πράγματα. Αμέ. ένα κουτί για να το έχει πάντα μαζί της και να βάζει πράγματα. Αλυσίδες. Λουλούδια. Πρόσφατα ένας φίλος της έστειλε και ένα δώρο από μακριά, ένα φως. Δύστυχώς φεύγοντας από τη Βαρκελώνη θα πρέπει να χωρίσουμε. Και πολύ με πονάει αυτό...

Η Λόλα είναι το ποδήλατό μου. Είναι ένα κόκκινο mountain, μάρκα μ'έκαψες- νομίζω από κανα carrefour ή στην καλύτερη από κανα decathlon- δεν έχω ιδέα, την πήρα πάμφθηνα δεύτερο χέρι. Όταν την αγόρασα δεν φανταζόμουν πόσο θα την ερωτευτώ. Πλέον νιώθω πως δεν έχω πόδια μα ρόδες. Τέτοια ταύτιση.

Θυμάμαι όταν τέλειωσα τη σχολή τους γονείς μου- απηυδησμένοι από απορία που ενώ όλοι οι γνωστοί τους αγόραζαν στα παιδιά τους αυτοκίνητα, κάτι που εγώ δεν είχα αναφέρει ποτέ, και μάλιστα πήρα δίπλωμα στα 24, μου είπαν: "τώρα που τέλειωσες και δουλεύεις και μπορείς πλέον να το συντηρείς, θα πρέπει να σου πάρουμε ένα αυτοκίνητο."Έμεινα μ*****ς και αναρρωτήθηκα πότε έιχα εκφράσει μια τέτοια επιθυμία. Ποτέ. Απλά "είναι λογικό". Πρέπει να θέλεις αυτοκίνητο. Διαμέρισμα. Home cinema. Σκύλο. Παιδιά. Την οικογένεια που τρώει ευτυχισμένη βιταμ σοφτ την κυριακή το πρωί. Που βέβαια είναι τόσο αληθινή όσο οι φίλοι της Κοκα κόλα και το ζευγάρι της Λάκτα. Για ποδήλατο βέβαια ουτε λόγος... Είναι πολύ επικίνδυνο. Όπως η κατάδυση. Τα πανιά. Το ταξίδι στην Ινδία. Η γιόγκα όταν στέκεσαι ανάποδα. Να τρυπήσεις τη μύτη σου. Να πας στο βουνό... μπλα μπλα μπλα...

Λοιπόν από τότε που μπήκε στη ζωή μου η Λόλα,  αναρρωτιέμαι γιατί δεν πάμε όλοι με ποδήλατο
_ Γυμνάζεσαι
_ Βλέπεις την πόλη. Και τη γνωρίζεις καλύτερα. έχω ανακαλύψει τα ομορφότερα μέρη με το ποδήλατο.
_ Βλέπεις καναν άνθρωπο - που κοιτάει ψηλά και όχι το πάτωμα του μετρό, ούτε τον εαυτό του στο τζάμι. Άσε που αυτός φοράει γυαλιά ηλίου για τον ήλιο και όχι για... αλήθεια αυτοί στο μετρό γιατί τα φοράνε?
_ Είναι οικονιμικότερο- καίει το μεσημερινό σου, και κατ'επέκταση τα σωσίβιά σου :Ρ
_ Δεν ψάχνεις 2 ώρες να παρκάρεις στο κέντρο ή σε περιοχές με πρόβλημα
_ Δε στρεσάρεσαι στο μποτιλιάρισμα και  δεν αργείς- ο χρόνος υπολογίζεται εύκολα.
_ Κοινωνικοποιείσαι. Νομίζω πως όλοι ξέρετε το   www.podilates.gr

Παρότι δεν είμαι στην Ελλάδα το παρακολουθώ και πολύ το αγαπώ. Ελπίζω σύντομα να βρεθώ σε κάποια από τις πορείες!

 Και τελικά αναρρωτιέμαι, γιατί όταν υποφέρουμε λέμε "ζωή ποδήλατο". Ήρθε η ώρα να λανσάρω την έκφραση "ζωή αμάξι".